بدر را این همه کاهیدن از آن است که او

کرد خواهد پس ازین وقتی با مهر قران

من ندانم که عناصر همه آتش شده اند

یا گرفتند خود آن باقی ازین فصل کران

نه خطا کردم کز عدل شهنشاه رسل

با همه ضدی یک رنگ شدستند ارکان

احمد مرسل سلطان عرب شاه عجم

شافع محشر ابوالقاسم امین یزدان

آن که گر نسبت رایش به مه و مهر کنند

هم چنان است که گویند یقین است گمان

ذات مستغنی او دست نفرسوده به خط

خط سیه پوش از آن رو شده چون مایمتان

همه دانند که مقصود دو عالم او بود

گر مقدم شده باشند به صورت چه زیان

خیمه جایی زده در خطه امکان کزوی

تا به سرحد و جوبست به قدر دو کمان

رتبه جاه تو ای از همه عالم برتر

هست چون کنه خدا از نظر عقل نهان

برتو می نازد فردوس برین پیوسته

آری آری به مکین باشد خوبی امکان

چه عجب گر تو زجبریل شدی محرم تر

کی به مطلوب رسد قاصد پیغام رسان

در ازل منع تو بر روی زمان دست افشاند

چون رسن تاب رود پس پس تا حشر زمان

دارد آن قدرت عدل تو که گر فرماید

چرخ زنجیر حوادث کند از کاهکشان

جاهلی گر نکند گوش به امرت چه شود

بد به خود میکند از سجده نکردن شیطان

هرکجا قد تو افکند بساط عظمت

فکر بیچاره سودا زده بر چیدن دکان

خواستم نعل براق تو بگویم مه را

خردم گفت مشو مرتکب این هذیان

کان گذر می کند از چرخ بیکدم چو خیال

وین به یک ماه کند ضمن فلک را جولان

شب معراج فلک دیدش و تا حشر برو

انجم و ماه نو انگشت بسوی دندان

طبع چون خواهد تا سرعت سیرش گوید

بر ورق بی مد دوست شود خامه روان

لاف مدحت نزنم گرچه یقین است که نیست

الفی پیش تفاوت ز حسن تا حسّان