در پی کام دلند اهل جهان جمله و من

کام دل جسته‌ام از صحبت ناکامی چند

راز عشق آن نبود کش به اشارت گویی

سِرِّ این نکتهٔ سربسته بیانی دارد

شدم انگشت نما در همهٔ شهر مگر

هر که از چشم تو افتاد نشانی دارد

زاهداازتوچه نفرین چه دعاکی بوده است

که ازین طایفه صاحب نفسی برخیزد

عشق را چاره محال است و ندانم که چرا

بیشتر جا به دلِ مردم بیچاره کند

بی سروپایی ما بین که گدایان ما را

می‌نمایند به مردم که چه بی پا و سرند

پاس دل باید نه پاس زبان در بر دوست

هرچه در دل گذرد به که به گفتار آید

پاک کن دل زهرآلایش وانگه بدرآی

که مقیمان درمیکده صاحب نظرند

پای برفرق جهان، سر به کف پایِ حبیب

تا نگویی تو که این طایفه بی پا و سرند

لوح دل سر به سر از گرد علایق سیه است

شسست و شویی به خود از چشم تری می‌باید

ترسمت سر خجل از خاک برآری که به حشر

یادگاری به رخ از خاک دری می‌باید

بی هوس بیهده دادیم دل از دست دریغ

کانچه جستیم و ندیدیم ز کس با دل بود

از طلب حاصلم این شد که کنون دانستم

کانچه را می‌طلبم بی طلبی حاصل بود

نکنم گوش به افسانهٔ ناصح که خود او

منع دیوانه نمی‌کرد اگر عاقل بود

دل قوی کن که درین مرحله با سستیِ عزم

هر که بگذاشت قدم کار بر او مشکل بود

گنج و رنج و غم و شادی جهان درگذر است

عاقل آن به که در اندیشهٔ پایان باشد

رند بی پا و سر از کوی خرابات چه دید

که جهان را به نظر سخت محقر دارد

به حقیقت نبود در همه عالم جز عشق

زهد ورندی و غم و شادی ازو نامی چند

زحمت بادیه حاجت نبود در رهِ دوست

خواجه برخیز و برون آی ز خود گامی چند

عارف آن است که بی پرده رخ یار بدید

سالک آن است که در پردهٔ پندار بماند