خاک آن کوی فصیحی ز جبین رنجه مکن

از مه و مهر بیاموز جبین‌سایی را

سینه بگدازم و دل خون کنم و جان سوزم

شعله شوقم و خاصیت من بسیار است

ره نمی‌یابد اجل هم بر سر بالین ما

بس که ماتمخانه ما از غم هجران پر است

نیستم آگه که آتش بر دل شوقم که زد

لیک می‌دانم که بازم سینه از پیکان پر است

رتبه حسن بلندست چه حاجت به نقاب

بهر منع نگهی کز مژه کوتاهتر است

باز هر شب دل به تنگ از ناله ‌زار خودست

سینه‌ام درمانده آه شرربار خودست

دوستان بر بستر مرگم خراب افکند باز

نرگس مستی که خود پیوسته بیمار خودست

گریه گردیده گدازست فصیحی گله چیست

کشتی نوح شکستن هنر طوفان است

بعد عمری که فصیحی شب وصلی رو داد

مردم دیده ما در سفر دریا بود

دهن زخم چو خندان شود افزون گردد

یک دم ار شاد نشینم جگرم خون گردد

قامتی دیده‌ام امروز که بی‌منت فکر

هر چه آید به زبانم همه موزون گردد

بال و پر سوز که تا قوت پروازی هست

به مراد دل خود سیر قفس نتوان کرد

مصر عصمت چه دیاری‌ست که خوبان آنجا

صورت خویش در آیینه کس نشناسند

شوق دیدار تو چون چشم مرا باز کند

مژه پیش از نگهم سوی تو پرواز کند

جذبه عشق بحدی‌ست میان من و یار

که اگر من نروم او به طلب می‌آید

نقش پایی به سر کوی تو دیدم مردم

که چرا غیر من آنجا دگری می‌آید

شب که غمهای تو را پرده‌نشین می‌کردم

از تبسم لب زخمی نمکین می‌کردم

دوش تقلید جرس کردم و صد قافله سوخت

آه اگر ناله پریشان‌تر از این می‌کردم

من نه شایسته بسمل نه سزاوار قفس

به چه امید در این دام گرفتار شدم

نوبهارا به شمیم گل عیشم مفریب

که من این ناله زار از دل خرم دارم

تازه سازم روشن نامه طرازی پس از این

ناله‌ای چند به هر سطر سیه‌پوش کنم

ای که درد دل خونین‌کفنی می‌شنوی

خبر از درد نداری سخنی می‌شنوی

غم رسوایی خود آن قدرم نیست که تو

طعن خلقی ز برای چو منی می‌شنوی