جامه خوش ببر از دست گدایان نکنم

که بدوزند بمن کیسه که این بزازیست

دست بالا بنما درزی ازان شال درشت

تا بدانند که نازک بدنی زین دستست

بردستار نسوزد بر شمعت مندیل

این مثل خوانده کآفت پروانه پرست

در زیان برقد کس جامه کوته مبرید

از خدا شرم بدارید و ببالا نگرید

بند شلوار نشاید که ببندند چنان

که بدندان وبدستش نتوانند گشاد

ممسکش هر بدو روزی ببرد تشریفی

گوید این نیز نهم بر سر آنهای دگر

طیلسانست میان من و دستار حجاب

وقت آنست که این پرده بیکسو فکنم