نیست پروای کدورت دل بی کینه ما را

زنگ پیراهن تن می شود آیینه ما را

شانه با صد دست از بست و گشادش درهم است

قفل وسواسی که می گویند، زلف پر خم است؟

تا دل بی تاب من گرم طلب گردیده است

خار صحرای ملامت موی آتشدیده است

دل دگربار در آن زلف دو تا افتاده است

چشم بد دور که بسیار بجا افتاده است

باز سرمشق جنونم خط نازک رقمی است

که دو نیم است ز عشقش دل هر جا قلمی است

تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد

غنچه را خمیازه گل باعث خمیازه شد

آن که لب باز از سر رغبت به غیبت می کند

حلقه ذکر خدا را طوق لعنت می کند

در حریمی که لب خود به شکرخنده گشایی

از لب بام کنند اهل هوس بوسه ربایی

حرص کرد از دعوی فقر و فنا شرمنده ام

بخیه از دندان سگ دارد لباس ژنده ام

ما نه امروز ز گلگشت چمن سیر شدیم

غنچه بودیم درین باغ که دلگیر شدیم