از سرشگ ابر لاله کرده پر لؤلؤ دهان

وز نسیم باد سوسن کرد پر عنبر کنار

از بنفشه مرزها گسترده دیبای بنفش

وز شکوفه شاخها بر بسته در شاهوار

چشم بگشاده است نرگس همچو چشم نیکوان

از شجر بیرون شود مانند یاقوت از حجار

زیر شاخ سرخ لاله زرد شاخ شنبلید

این بروی دوست مانند آن بروی دوستار

پای برده برگ نسرین زیر شاخ شنبلید

قطره شب بر شنبلید افتاده ز ابر تندبار

آن یکی زر عیار است از بر سیم حلال

این یکی سیم حلالست از بر زر عیار

با نگار خویشتن رفتم بباغ خویشتن

باغ را دیدم بسان جنت پروردگار

با هوای اوست گویی هرچه در گیتی نسیم

بر زمین اوست گوئی هرچه در عالم بهار

آن درختان اندر او مانند حوران بهشت

از زمرد جامه وز یاقوت و مرجان گوشوار

از میان جوی آن آبی روان همچون گلاب

شاخهای گل شکفته بر کنار جویبار

بود هرجا بهر نزهتگاه بان و نقل و می

گلستان در گلستان و میوه اندر میوه زار

یار من گفتا بهشت است ای شگفت ای باغ نیست

گفتمش باغیست خرم چون بهشت کردگار

این بهشتی بر زمینست آن بهشتی بر سپهر

این بنقد است آن به نسیه آن نهان این آشکار

آن مکافات نماز است این مکافات مدیح

آن عطای کردگار است این عطای شهریار

اختیار دهر ابومنصور وهسودان که هست

بندگانش را بمیران جهان بر افتخار

دست و تیغش آب و آتش مهر و کینش خیر و شر

امن و بیمش دار و منبر مهر و خشمش فخر و عار

نیک خواهانش بلند و بدسگالانش بلند

نیکخواهانش بتخت و بدسگالانش بدار

عالمش زیر رکاب است و فلک زیر نگین

آفتابش زیر دست است و زمانه پیشکار

روزگار خلق پاک از روزگار وی خوش است

تا جهان باشد بماناد این خجسته روزگار

انتظار او براه سائلان باشد مدام

سائلان با جود او هرگز ندارند انتظار