گر خورد در فوت ما آن گل تاسف، دور نیست

می گزد در ماتم پروانه شمع انگشت خود

بس که برهم خورد بزم دلخوشی از رفتنت

صاف می از درد مینا، خاک بر سر می کند

عاشقان چون نیت کوچ سحرگاهی کنند

خیمه های آه را در نصف شب راهی کنند

کندن دل زان جوان، آسایش این پیر شد

از کشش یابد خلاصی، چون کمان بی تیر شد

چند گویی در وجود دختر رز عیب نیست

عیب او این بس، که غم را از دل ما می برد!

گر به میخانه رسد زاهد افسرده نفس

آتش باده شود دود و ز روزن برود

تا به کی خفته بود اشک به گهواره چشم؟

بگذارید که این طفل به دامن برود

عاشق و معشوق را با هم زبان و دل یکی ست

گل پریشانی چو بیند، شکوه را بلبل کند

همنشین بی نفاق از بس درین محفل کم است

گشت ساقی مضطرب، چون شیشه در پهلو ندید

آنچه در عشق تو می بینم ز بخت واژگون

هیچ کس در وادی اسلام از هندو ندید

گر به خون دل درین بستان گرفتم کلبه ای

چون بنای قصر گل، آباد او ویرانه بود

بی نصیب از باغ وصلش بر نمی آید دلم

گر به دستش گل نیفتد، دست بر سر می زند

بر نمی تابد دلم، پس مانده پرویز را

گنج باد آورد می خواهم اگر باد آورد

بس که آن بدخو مرا بی بهره می خواهد ز وصل

می کند خود را فرامش، گر ز من یاد آورد

بس که از چشم تر ما آستین نمناک شد

دست ما در آستین همرنگ برگ تاک شد

آستین برداشتم یک دم ز پیش آب چشم

شام غم تا دامن صبح از کدورت پاک شد

زخم ما چون زخم سوسن گشت سرتاسر کبود

بس که هردم پشت پا بر روی مرهم می زند

چون ز شوق روی جانان، طفل اشک آید به رقص

مردم چشمم، ز مژگان دست برهم می زند

هر کجا گلشن حسن تو گشاید در فیض

لاله در دست چمن، کاسه دریوزه شود

مصلحت در تلخکامی دیده پیر می فروش

زهر اگر پیموده، چون پیمانه باید صبر کرد

کی بود دیوانگان را ترسی از باران سنگ؟

هر طرف از بیم عقل خود گریزان گشته اند!

نی شناسای خط سنبل، نه مضمون فهم گل

آبها طفلانه دایم بر گلستان گشته اند

زخمی تیغ خمارم، کو مروت پیشه ای

کز دهان شیشه می، پنبه مرهم دهد

در ازل نگشود چشمم تا غمش پیدا نشد

دیده ام چون شمع جز بر روی آتش وا نشد

گر به سویش ره نیابی، پا مکش از جستجوی

قطره بی سرگشتگی همصحبت دریا نشد

گفتگوی گلشن رویش دهان را تازه کرد

حرف سنبلزار گیسویش زبان را تازه کرد

رهبری کو تا دل از سرگشتگی بی غم شود

خضر بیشم کرد سرگردان، که عمرش کم شود!

سرزمین عیش بی نور است، می در جام ریز

کی برافروزد چراغ لاله چون بی نم شود

تاک راکز ابر رحمت در چمن آبستن است

[...]