وه که در کوی تو از بی‌اعتباری‌های خویش

آیدم صد خنده بر امیدواری‌های خویش

بعد ایامی که دل یک لحظه در بزم تو بود

شرمساری‌ها کشید از بی‌قراری‌های خویش

دوش مستی را هم‌آغوش جنون می‌ساختم

بهر خود اسباب رسوایی فزون می‌ساختم

بس که می‌دیدم ز مستی گوش بر حرف خودش

هر دم اظهار محبت را فزون می‌ساختم

تا نمی‌میرم، نمی‌آید به پرسش ای رفیق

از سر بالین من برخیز و فریادی بکن

کاشکی افزون شود هر لحظه استغنای او

تا ز سر بیرون کنند اهل هوس سودای او