می‌روم سوی وطن، حسرت به غربت می‌کشم

کس نبیند آنچه من از دست فرقت می‌کشم!

خاک راه خصم گشتیم و، ز دعوی تن زدیم

خاک، ما از گرد خود بر دیده دشمن زدیم

چشم بستیم از جهان، تا آشنای او شدیم

از غبار درگه او، گل بر این روزن زدیم!

ما نه از بهر خدا دیده گریان داریم

اشک خونین ز پی نعمت الوان داریم

از حیا حرفش نیاید بر زبان کلک ما

صفحه را از رشته نظاره گر مسطر کنیم

هست قفل کارهای بسته را از خود کلید

هر کجا سنگی است دارد آتشی در خویشتن

قامت از پیری چو خم شد، دل ازین ویران بکن

بر تو چون این تیغ کج شد راست، دل از جا بکن

تا نگردد کشته تیغش پس از من دیگری

گرمی خونم گرفت آب از دم شمشیر او

برد از من تاب، تاب سنبل گیسوی او

طاقتم شد طاق، از طاق خم ابروی او!

بر نمیدارد شکن، دست از سر گیسوی او

بر نمیگیرد عرق، چشم از رخ نیکوی او

صفحه هر برگ این گلشن بود رویی به تو

جنبش هر نو نهال ایمای ابرویی به تو

بلبل از گل چند؟ ز آن رخسار زیبا هم بگو!

قمری، از سرو است بس! ز آن قد رعنا هم بگو!!

تو ز من یک جان گرفتی، من ز تو چندین نگاه

هرکجا از خویشتن می‌گویی، از ما هم بگو!

چون نگردد حال بر مفلس ز شرم قرض خواه؟

میرود از دیدن خورشید رنگ از روی ماه!

کیست عارف؟ آنکه نشناسد به جز حق دیگری

پای تا سر، پشت پا؛ سر تا به پا، ترک سری!

ای که از سودای گنج سیم و زر دیوانه‌ای

هست گنج عبرتی در کنج هر ویرانه‌ای

رزق را آرام جز در کام روزی‌خوار نیست

رو به سوراخ دهن، موری بود هر دانه‌ای

در جهان کج‌نهاد از راستی نبود نشان

[...]