حسن خط از حلقه گشتن ها زیادت می شود

خط ز پیچ و تاب قلاب محبت می شود

در وجود ما شراب تلخ باطل می شود

از زمین شور ما افسوس حاصل می شود

عمر اهل دولت از احسان دو چندان می شود

رشته هستی دو تا از مد احسان می شود

آسمان افتادگان را غمگساری می شود

گردش پرگار مرکز را حصاری می شود

خون می را از عروق تاک می باید کشید

انتقام خون خلق از خاک می باید کشید

گرچه در ظاهر به زه دارم کمان اختیار

چون رگ سنگ است در دستم عنان اختیار

تیشه من چون زند دامان جرائت بر کمر

هر رگ سنگی شود انگشت زنهار دگر

از نمدپوشان زبان طعن را کوتاه دار

کز نمد سالم نمی آید برون دندان مار

گل گلاب از هرزه خندی شد درین نیلی حصار

خنده بیجاست برق گریه بی اختیار

شد فزون در دور خط کیفیت لبهای یار

نشائه می بخشد دو بالا، می چو گردد پشت دار

وقت خواب ناز، آن مژگان بود خونریزتر

پشت این تیغ سیه تاب است از دم تیزتر

هر که برگش بیش، وقت مرگ لرزد بیشتر

از پریشانی گل صد برگ لرزد بیشتر

هست حاجت در بساط کج کلاهان بیشتر

همت از درویش می جویند شاهان بیشتر

می رسد هر دم مرا از نوخطان نیش دگر

ریش هیهات است گردد مرهم ریش دگر

بر دل موری درین عبرت سرا غافل مخور

دل بخور چندان که می خواهی، ولی بر دل مخور

برنیایی خوش به اهل فکر، ناخوش هم مباش

گر سخن کش نیستی باری سخن کش هم مباش

یک سر مو منت از اخوان کم فرصت مکش

گر به چه باید فتاد از چشم خود منت مکش

از ته دل نیست از همصحبتان رنجیدنش

می دهد یاد از پشیمانی به تمکین رفتنش

یار گندم‌گون جوی نگذاشت در من عقل و هوش

خرمنم را سوخت این گندم‌نمای جوفروش!

در کهنسالی نیفتد کافر از سامان خویش!

کز تهیدستی چنار آتش زند در جان خویش