خویش را چون خار دیدم سوی گل بگریختم

خویش را چون سرکه دیدم در شکر آمیختم

کاسه پرزهر بودم سوی تریاق آمدم

ساغری دردی بدم در آب حیوان ریختم

دیده پردرد بودم دست در عیسی زدم

[...]

دل به دست و پای کوبان از حرم بگریختم

وین سیه قندیل را از خاک دیر آویختم

توتیای دیدهٔ توفیق، یعنی خاک دیر

بر سر دل تهنیت گویان به مژگان می بیختم

راهب دیر و صنم مست سماع ماتمند

[...]

دوش با آن شوخ ترکش دوز جنگ آمیختم

تیرهای خویش را در ترکش او ریختم

با مه سقا من لب تشنه دوش آویختم

هر چه با خود داشتم در کاسه او ریختم

بامه صابون پز امشب گفتگو انگیختم

رفتم و در دیگ او تیزاب خود را ریختم

خشت ریز امرد که زو خاک وجودم بیختم

رفتم و نم کردم و در قالب او ریختم

دوش در صحرا به چوپان امردی آویختم

خون خود چون شیر در اشکنبه او ریختم