رحمتی کن بر دل خلق و برون آی از حجاب

تا شود کوته‌بینان ز هفتاد دو ملت داوری.

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همت اندر راه بند و گام زن مردانه‌وار.

سنی و دیندار شو تا زنده مانی زانکه هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

طیلسان موسی و نعلین هارونت چه سود

چون بزیر یک ردا فرعون داری صد هزار!

پیش از آن کین جان عذرآور فرو ماند ز نطق

پیش از آن کین چشم عبرت بین فرو ماند زکار

تا کی از دار الغروری سوختن دار السرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار!

صد هزاران با نثار جان و دل در انتظار

و آن جمال اندر حجاب و وعده دیدار نیست.

در زوایای خرابات از چنین مستان هنوز

چند گویی مرد هست و مرد هست آن مرد کو؟

بر درختی کین چنین مرغان همی دستان زنند

زان درخت امروز اصل و بیخ و شاخ و ورد کو؟

از برای انس جان اندر میان انس و جان

[...]

تا تو اندر بند رنگ و طبع و چرخ و کوکبی

کی بود جائز که گویی دم قلندروار زن‌

گرچه خوبی تو سوی زشت به خواری منگر

کاندرین ملک چو طاوس بکار است مگس.

بس که اندر عشق تو من گرد سر برگشته‌ام

بی‌تو ای چشم و چراغم چون چراغی گشته‌ام‌

بس که دیرا دیر و زودا زود و بی گاه و بگاه

بر سر کویت سلامی کرده و بگذشته‌ام.