دست مایه بندگانت کنج خانه فضل تست

کیسه امید از آن دوزد همی اومیدوار

دور شو از صحبت خود بر در عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن

برگ بی‌برگی نداری لاف درویشی مزن

رخ چو عیاران نداری جان چنان مردان مکن!

گر ز چاه جاه خواهی تا بر آیی مردوار

چنگ در زنجیر گوهر دار عنبر بار زن‌

ای بسا شب کز برای دیدن دیدار تو

از سگ کوی تو بر سر زخم سیلی خورده‌ایم

گر بود غم خوردنت شایسته جان رهی

این نصیب از دولت عشق تو بس باشد مرا

مؤمنان و کافران استاده مدهوش و حزین

دستها در کش زده، وز جامها عریان شده!

بانگ بردابرد و گیرا گیر باشد در قفا

بینی از پیشت جحیم و دوزخی غرّان شده!

راست کاری پیشه کن کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حق جز راستکاران رستگار

این عزیزانی که اینجا گلبنان دولت‌اند

تا نداریّ و ندانی شان بدینجا خوار و خار!

در خرابات نهاد خود بر آسودست خلق

غمزه بر هم زن یکی تا خلق را بر هم زنی‌

از تو پنداری ترا لطف خدایی نیست، هست

بر سر خوبان عالم پادشاهی نیست، هست‌

ور چنین دانی که جان نیک مردان را بعشق

با جمال خاک پایت آشنایی نیست، هست‌

ور براندیشی که چون برداری از رخ زلف را

[...]

مرد بیحاصل نیابد یار با تحصیل را

سوز ابراهیم باید درد اسماعیل را