زشت‌رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟

لازم افتاده است خوی زشت، روی زشت را

چرخ می‌داند عیار آه پرتأثیر را

می‌توان در زخم دیدن جوهر شمشیر را

چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را

بی‌زبان کرده است سحر غمزه‌ات اعجاز را

چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را

از چه دادی عرض بر عالم صفات خویش را؟

گریه مستانه بی‌مِیْ می‌کند ما را خراب

سیل بیکارست چون از خود برآرد خانه آب

از ترحم حسن جولان می‌نماید در نقاب

ساقی از بی‌ظرفی ما می‌کند در باده آب

می‌شود در دور خط عاشق ز جانان کامیاب

بیشتر گردد دعا در دامن شب مستجاب

زردرویی می‌کشد مهر از ترنج غبغبت

بوسه در پرواز می‌آید ز تحریک لبت

عمر چون از چل گذشت از وی وفا جُستن خطاست

در نشیب از آب خودداری طمع کردن خطاست

حاصل ما از نظربازی نگاه حسرت است

کشت ما را خوشه ای گر هست آه حسرت است

لعل جان بخش ترا خط دورباش آفت است

نیل چشم زخم آب زندگانی ظلمت است

قسمت روشندلان از زندگانی کلفت است

چشمه حیوان ز آه خود نهان در ظلمت است

در کهنسالی ز نسیان شکوه کفر نعمت است

هر چه از دل می برد یاد جوانی رحمت است

بی دماغان را نرنجاندن به صحبت منت است

پیش عزلت دوستان تقصیر خدمت، خدمت است

شیوه چشم کبود از چشم ها دلکشترست

خانه چینی نما را آب و تاب دیگرست

باده لعلی ز لعل و شیشه از کان خوشترست

بی تکلف شیشه می از بدخشان خوشترست

راحت مرگ فقیران ز اغنیا افزونترست

کفش تنگ از پا برون کردن حضور دیگرست

نیست شاه آن کس که او را تاج گوهر بر سرست

هر که را سد رمق هست از جهان، اسکندرست

صندل بی مغز عالم گرده دردسرست

نوش این محنت سرا آهن ربای نشترست

آنچه ما را از شراب زندگی در ساغرست

خوردنش خون دل است و ماندنش دردسرست