از دوری خود، بی پر و بالم کردی

دانسته گرفتار ملالم کردی

رفتی ز نظر، ولی نرفتی از یاد

دیوانه سودای محالم کردی

خشنود به مژده وصالم کردی

ناآمده، مشتاق جمالم کردی

وصل چو تویی مرا نیاید باور

دیوانه سودای محالم کردی

ناصح به نصیحت چه پی ما گردی؟

آن به، که ازین راه غلط واگردی

دستار به سر نهی و عاشق نشوی

گرد سر معجر زلیخا گردی

خواهی که معزز و مکرم گردی

آن کن که به راز فقر محرم گردی

سلطانی چند کوره ده را بگذار

درویشی جو که شاه عالم گردی

بد نیز مباش اگر نه خود به گردی

چون نگذازی تن از چه فربه گردی؟

گیرم که گدای شهر نشمارندت

باری مکن آنچه خواجه ده گردی

چون باصره در عشق مجازی ماندی

چون ناطقه در زبان‌درازی ماندی

قانع به صفات گشتی از جوهر ذات

چون آینه در جمال‌بازی ماندی

گر زان که خرد بیخودی افزا بودی

کیفیت عشق او هم از ما بودی

از خویش تهی شدی گهر گر چو حباب

او نیز حباب روی دریا بودی

گر دونان را دست عطا می‌بودی

وین فرض محال هم روا می‌بودی

گردون نظری به زیردستان کردی

گر ناخن پا، گره‌گشا می‌بودی

ای دل، ستم و جفای مردم دیدی؟

در آینه‌ات صفای مردم دیدی؟

بیگانه و خویش از تو بریدند همه

قدسی دیدی وفای مردم؟ دیدی؟

با آن که خبر ز حال زارم داری

سویم نگذاری قدم از پرکاری

بیمار غمت را نفسی هست هنوز

دریاب اگر میل تلافی داری

ای غم نتوان گرفت هر دم یاری

چون شعله مباش گرم با هر خاری

جز بر سر قدسی مرو ای اختر عشق

حیف است این گل بر سر هر دیواری

گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری

دارم سخنی گوش به من گر داری

فکرم بسیار و هر یکی سبقت‌جوی

بیکار چرا نمانم از پرکاری؟

از عالم اگر عمل نیاید باری

عبرت گیرند خلق ازو بسیاری

در سینه بی عمل، بود گوهر علم

چون آینه گرفته در دیواری

از عشق بگو مقاله‌ای گر داری

در دل مگذار ناله‌ای گر داری

آهنگ نواخانی بلبل رسدت

چون دفتر گل، رساله‌ای گر داری

در دست، ز صلح کل پشیزی داری

بی‌چیز، به خود گمان چیزی داری

با نیکان نیک و با بدان بد می‌باش

تا خلق بدانند تمیزی داری

ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری

هر رنگ بری دلم، دگر گون آری

از رد و قبول تو کس آگاه نشد

کاین خون‌شده را چرا بری، چون آری

این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری

مشکل که نجات بخشدت از دوری

چون شام عسل، تمام چاه است این راه

پوشیده سرش به پرده زنبوری

پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری

پای غلط از چون و چرایی نخوری

جمع است ز مهربانی عشق، دلت

یا رب ز فریب عقل، پایی نخوری

خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری

چون روح، مرا قرار در تن گیری

در قید افتم، گرم به خود بگذاری

آزاد شوم، مرا گر از من گیری

هرچند نباشد خبرت از رازی

گوشی بگشا چو کوک گردد سازی

آهنگ و مقام هم اگر نشناسی

آخر کم از آن که بشنوی آوازی؟