افتاده حکایتی در افواه

کایینه سیاه گردد از آه

می شد اندر حشم و حشمت و جاه

پادشه وار وزیری در راه

ای دل نشدی تا به ره عشق آگاه

بیهوده منه در این سفر پای به راه

هشیار به راه عشق شلتاق مکن

گر نیستی ار طریق مستی آگاه

آنم که نجویم از غم دهر پناه

تا جور بود نمی کنم ناله و آه

اخلاص غلام کرد در هند مرا

مانند غلام روی اخلاص سیاه

بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه

بر کس نفتد ز سرکشی پرتو ماه

از خانه برون نیاید از ناز، اگر

چون صبح بر آفتاب گیرم سر راه

قدسی تا کی آه کشم از دل، آه

بر حال دلم سینه ریش است گواه

در سینه ز بس خلیده خارم، گویی

مرغی‌ست دلم به خاربن برده پناه

بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جاه

گردون نشمارد گل‌شان را به گیاه

ننمودن عیب اغنیا از مال است

کجواجی شاخ را بود برگ پناه

مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه

پیوسته بود بر مژه، چون شمع، نگاه

بشتاب که از خیال رویت دارم

یک چشم به نظاره و یک چشم به راه

کرد از ره راست چون رسولت آگاه

این ره مگذار و عیش کن خاطرخواه

صحرای فراخ شرع افتاده به پیش

بر راهروان تنگ چرا سازی راه؟

هستی همه گرچه هست از فیض اله

هستیِّ پس از فنا بود خاطرخواه

هر چند که خلعت همه از شاه بود

ممتاز بود قبای پوشیدة شاه

از بهر شناساییت از لطف اله

بر حضرت اوست از دو چشم تو دو راه

بنگر که چسان ز دانه مردم چشم

رویانیده است سبزه را مد نگاه!

بر روی زمین نه کار یک کس دلخواه

کار همه کس ز آسمان ناله و آه

کاری چو زمین و آسمان نگشایند

بس دیدن خاک تیره و دود سیاه

سویم بفرست گاه پیغامی و گاه

باز آی که تا ببینم آن روز چو ماه

غافل مشو از حال من القصه که من

هم گوش برآوازم و، هم چشم براه

دور از رخ تو بدیده و دل ای ماه

پیوسته در آتشم به دل گاه به گاه

از پا تا سر در آبم از سیل سرشک

از سر تا پا در آتشم از تف آه

یار آمد و صد خدنگ در طرز نگاه

آراسته بهر قتلم از غمزه سپاه

مائیم و دلی شکسته آن هم بیمار

لا حول و لا قوة الا بالله

هر سو گذری جلوه گر ای غیرت ماه

سازی دل و دین خراب از طرز نگاه

یک غمزه و آن همه بلای دل و دین

لا حول و لا قوة الا بالله

در رهگذر از تیر نگاهی ناگاه

افتادم و جان نثار کردم در راه

تابوت من از کوی تو چون درگذرد

لاحول ولاقوه الابالله

بادا تا هست روز شب و طلعت شاه

هم زیب شبستان و هم آرایش گاه

مهر است و بروز گیتی افروزد مهر

ماه است و بشب انجمن آراید ماه

زی آن ز نخم مراین دل نامه سیاه

ره کرد و نخست پی در افکند به چاه

خود نیز رهش چه شد از این بی راهی

آری به کنار ره بود صاحب راه

زد بر دل من نرگس شیدای تو راه

و افکند درآن چاه ذقن خوار و تباه

صد عاقل را دست بر آوردن نیست

این سنگ که دیوان در انداخت به چاه