گفتی که دوش گفته ام اندر نماز شب

شعری که قدر جمله اشعار ازو شکست

آن شعر اگر ز منفذ سفل آمدی فرود

زان یافتی نماز تو همچون وضو شکست

بیت

گفتم چگونه می کشی و زنده می کنی؟

از یک جواب کشت و جواب دگر نداد

زیر بار هجر بیمار است دل

وین تغافل های تو سرباری است

ساقی اگر نه پرده فتادی زروی کار

می گفتمت که نغمه ی چنگ و چغانه چیست

پرواز کرد طایر ادراک سالها

معلوم او نشد که ذر این آشیانه چیست

چون در ازل وجود یکی ثابت است و بس

این مبحث وجود و عدم در میانه چیست

ای دل اگر زمانه به کامت نشد چه باک

از بخت خود بنال، گناه زمانه چیست

چون در نخست نیک و بد از هم جدا شدند

واعظ به گوشه ای بنشین، این فسانه چیست؟

آدم زسرنوشت برون آمد از بهشت

بسم الله ای فقیه، بگو عیب دانه چیست؟

سلمان! اگر نه مهر مهی هست در دلت

برسینه ات زداغ محبت نشانه چیست؟

غارت زده ام دید، خجل گشت و دمی

با من ز پی رفع خجالت بنشست

اکنون زمن خسته نمی آرد بار

بوی تو گرفته بود خوی تو گرفت

صد زخم بر تنم بود از ضرب تیغ عشق

اما یکی زمعجز عشق آشکار نیست

بر خاک ما چو می گذری، سرگران مرو

دنبال بین که دیده ی جان در قفای تو است

دل که دروی حدیث غیر گذشت

جان من نیست دل که رهگذری است

آذری عشق کی توان آموخت

گرچه نزدیک عاشقان سیری است

هرگز دل من از تو جدائی طلب نبود

این وضع در میانه ضروری قرار یافت

عمری گذشت و راه سلامت نیافتم

شرمنده این دلم که چها در خیال داشت

گویند دوستان گله از دوستان کنند

و امروز دوست منحصر است اندران حیات