بکوه ساوه (ساده) ز تو مرگ بر نخواهد گشت

همی دراید در روی تو از آن آژنگ

اگر نخواهی بر دشت ساوه شو بنشین

وگر بخواهی درشو بقلعۀ بشلنگ

به هیچ در نروی تا در آن نیابی سود

به هیچکس نروی تا در آن نبینی رنگ

چو دیلمان زره پوش شاه مژگانش

بتیر و زوبین بر پیل ساخته خنکال

هیون چو جنگ بر آورد و یون فکند بر او

بگوش جنگ نماید همی خیال دوال

مگر ز چشمۀ خورشید روز دولت تو

ندید خواهد تا روزگار حشر زوال

چرا بگرید زار ار نه غمگنست غمام

گریستنش چه باید که شد جهان پدرام

سخاوت تو ندارد درین جهان دریا

سیاست تو ندارد بر آسمان بهرام

عجب دو چیز بیک چیز داد یک چیزش

بملک داد سر تیغ او قرار و قوام

دو چیز را حرکاتش همی دو چیز دهد

علوم را درجات و نجوم را احکام

سه چیز را بگرفتند از سه چیز همه

ز دولت اصل و ز حق صحبت وز فخر سنام

چهار چیز بدو چیز داد نیز هم او

بخلق زهد و امان و بدین صلاح و نظام

بکرد با دل تو ای ملک وفا بیعت

بکرد با سیر پاک تو هنر پیمان

ز طبع و دست تو گیرد همی سخا حجت

ز خاطر تو نماید همی خطر برهان

بطاعت تو نیارد همی قضا غفلت

[...]

ز خون دشمن او شد ببحر مغرب جوش

فکند تیغ یمانش رخش در عمان

ز میغ نزم کزان روز روشن از مه تیر

چنان نمود که تاری شب از مه آبان

کنند واجب جذری هم اندر آن ساعت

بهر شبی و سپارد بناقد وزّان

ز بهر سور ببزم تو خسروان جهان

همی زنند شب و روز ماه بر کوهان

در آن زمین که خلافش بود نیارد رست

ز هیچ باغ درخت و ز هیچ راغ گیاه

فغان از آن دو سیه زلف و غمزگان که همی

بدین زره ببری و بدان ز ره ببری

دو لب چو نار کفیده دو برگ سوسن سرخ

دو رخ نار شکفته دو برگ لالۀ لال

بچابکی بر باید کجا نیازارد

ز روی مرد مبارز بنوک پیکان خال