کزین هر چه دانید از کردگار

بود رستگاری به روز شمار

گرت سر بکارست بپسیچ کار

در گنج بگشای و بربند بار

چنین داد پاسخ که ای شهریار

نگه کن بدین گردش روزگار

چو دستور باشد مرا شهریار

به بد نگذرانم بد روزگار

مرا با شما هم به فرجام کار

بباید چشیدن بد روزگار

بزد بر سر خسرو تاجدار

از او خواست ایرج به جان زینهار

مکش مر مرا کت سرانجام کار

بپیچاند از خون من کردگار

جهانا بپروردیش در کنار

وز آن پس ندادی به جان زینهار

سر تاجور ز آن تن پیلوار

به خنجر جدا کرد و برگشت کار

خروشی برآورد دل سوگوار

یکی زر تابوتش اندر کنار

نهاده سر ایرج اندر کنار

سر خویشتن کرد زی کردگار

برین‌گونه بگریست چندان بزار

همی تا گیا رستش اندر کنار

نهاد آن گرانمایه را برکنار

نیایش همی کرد با کردگار

هنرها که آید شهان را به کار

بیاموختش نامور شهریار

هر آنکس که بد بر در شهریار

یکایک فرستادشان یادگار

ابا تاج و با طوق و باگوشوار

چنان چون بود در خور شهریار

بیامد هم آنگاه سالار بار

فرستاده را برد زی شهریار

فرستاده گفت آنکه روشن بهار

بدید و ببیند در شهریار

مگر بد سگالد بدو روزگار

به جان و تن خود خورد زینهار

چو سیصد بنه برنهادند بار

چو سیصد همان از در کارزار