این سخن می‌گفت او با خویشتن

ای دریغا ای دریغا ما و من

ای دریغا درّ من گم شد ز من

من کجا دریابم آن خویشتن‌؟

چون درین دریا شوی بی‌خویشتن

کم شود آنجا ترا این ما و من

اندرینجا در شه گم شد زمن

گم شد از من جان و عمر و دل ز تن

بازده از روی بخشش در من

ای تو نور چشم و روح و جان تن

خواهم آمد سوی بازار تو من

تا مگر پیدا شود در بی سخن

بیش ازین دعوی هشیاری مکن

بعد ازین گفتی میفزا در سخن

قدر او جوهر تو میدانی و من

بیش ازین دیگر چرا گویم سخن

میندانم دولتی زین بیش من

وصف این هرگز نگفته هیچ تن

گفت ای پرسندهٔ زیبا سخن

کار عالم نیست پیدا سر ز بن

این سؤال تو نکو کردی ز من

من جواب تو بگویم بی سخن

خود مکن گم لیک پرده گم بکن

هرچه بینی بشنو از من این سخن

بود نوری نه سرش پیدا نه بن

کی درآید وصف او اندر سخن

ای دریغا رنج برد و سعی من

صرف شد اندر چنین راه فتن

من ندانم تادگر ره باز من

باز بینم روی خویشان ووطن

چون منم پرده تو برقع برفکن

پیش جان من مگر دان سر زتن

آشکارا چون شود پنهان من

چون کنم او را بپنهان زین سخن

زود باش و زخم شمشیری بزن

من چو بشنیدم خطاب این سخن

سر ما با اوفتادست این سخن

تا همه اسرار گردد سر به بن

گر بسی خوانی تو هر بار این سخن

بازدانی رمز و اسرار کهن