بر یاد تو بی‌تو روزگاری دارم

در دیده ز صورتت نگاری دارم!

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد.

در جهان شاهان بسی بودند کز گردون ملک

تیرشان پروین گسل بود و سنانشان جان گذار

بنگرید اکنون بنات النعش‌وار از دست مرگ

نیزها شان شاخ شاخ و تیرهاشان تار تار!

ای جمالی کز وصالت عالمی مهجور و دور

بر میانشان از غمت جز حیرت و زنار نیست

دیدنیها هست آری گفتنیها روی نیست

در میان کام افعی صورت گفتار نیست.

این رسم قلندری و آئین قمار

در شهر تو آوردی ای زیبا یار!

مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه، مه اینجا باش و مه آنجا

با هر جانی بغمزه رازی داری

بر شارع هر دلی جوازی داری!

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم

آن گل همه خار گشت در جان رهی

وان در همه از دیده فرو باریدم‌

در دیده رهی ز تو خیالی بنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سر برداشت

در دیده هوس بماند و در سر پنداشت

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی بنا خود افراشته‌ای

من بنده همانم که تو پنداشته‌ای

از دست میفکنم چو برداشته‌ای.

تا دلم فتنه بر جمال تو شد

بنده حسن ذو الجلال تو شد

ای عزیز آن کسی که روی تو دید

وای شگرف آنکه در جوال تو شد

شمالی باد چون بر گل گذر کرد

نسیم گل بباغ اندر اثر کرد.

مشتاق تو در کویت از شوق تو سرگردان

از خلق جدا گشته خرسند بخلقانها

از سوز جگر چشمی چون حلقه گوهرها

وز آتش دل آهی چون رشته مرجانها.

آن دل که تو دیدی همه دیگرگون شد

و آن حوض پر آب ما همه پر خون شد

و آن باغ پر از نعمت چون هامون شد

و آن آب روان زباغ ما بیرون شد.

آشوب همه جهان حدیث من و تو

بگذار من و همه جهان گلشن تو.

دعوت اللَّه حتی خفت ان لا

یکون اللَّه یسمع ما اقول

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که درین شهر تو باشی یا من‌

اندر همه عمر من شبی وقت بناز

آمد بر من خیال معشوقه فراز

برداشت نقاب مر مرا گفت بناز

باری بنگر که از که ماندستی باز

امطلینی و سوّفی

و عدینی و لا تفی