جان زهجر عرش اندر فاقه ای

تن ز عشق خاربن چون ناقه ای

جان گشاید سوی بالا بال ها

تن زده اندر زمین چنگال ها

این دو همره یکدگر را راهزن

[...]

عقل جزوی عقل را بدنام کرد

کام دنیا مرد را ناکام کرد

چون ملائک گوی لاعلم لنا

تا بگیرد دست تو علمتنا

دل زدانش ها بشستند این فریق

[...]

کم شد از بغداد شبلی چند گاه

کس بسوی او کجا می برد راه

باز جستندش ز هر موضع بسی

در مخنث خانه ای دیدش کسی

در میان آن گروه بی ادب

[...]

راه ز اندازه برون رفته ای

پی نتوان برد که چون رفته ای

عقل در این واقعه حاشا کند

عشق نه حاشا که تماشا کند

گر سعیدی از مناره اوفتید

بادش اندر جامه افتاد و رهید

چون نصیب نیست آن بخت حسن

تو چرا بر باد دادی خویشتن

سرنگون افتادگان زیر منار

[...]

مؤمنان بیحد و لیک ایمان یکی

جسمشان معدود لیکن جان یکی

جان گرگان و سگان از هم جداست

متحد جانهای شیران خداست

همچو آن یک نور خورشید سما

[...]

چه خوش نازی است ناز خوبرویان

ز دیده رانده را در دیده جویان

به چشمی خیرگی کردن که برخیز

به دیگر چشم دل دادن که مگریز

به صدجان ارزد آن نازی که جانان

[...]

گویند عقیق از آن رو که سر حقیقی را

برآن حک کرده اند، گاه بود که باطل سحر بود

ای یاران، من نیز میهمان مکه ام،

اینک زمزم و منی و خیف

چشمان خویش بسیار همی مالم تا بدانم

آنچرا که می بینم به بیداری است یا خواب

روح بخشی ای نسیم صبحدم

گوئیا میآئی از ملک عجم

تازه گردید از تو داغ اشتیاق

میرسی گویا زاقلیم عراق

مرده صدساله یابد از تو جان

[...]

بینمت اما که چشمانت جادو همی کنند

و بر دهانت خاتمی از عقیق ست

خبرم مپرس از من چو مقابل من آئی

که چو در رخ تو بینم، زخودم خبر نباشم

مریض عشق اگر صد بود علاج یکی است

مرض یکی و طبیعت یکی، مزاج یکی است

تمام طالب وصلیم و وصل می طلبیم

اگر یکیم و اگر صد که احتیاج یکی است

بجز فساد مجو وحشی از طبیعت دهر

[...]

شد وقت آن دیگر که من ترک شکیبائی کنم

ناموس را یکسو نهم، بنیاد رسوائی کنم

چندان بکوشم در وفا کز من نپوشد راز خود

هم محرم مجلس شوم، هم باده پیمائی کنم

تو خفته و من هر شبی در خلوت جان آرمت

[...]

قامتت راست چو تیر است و عقابست تیری

که زن دور و مرا در دل و در جان گذرد.

دی که رسوا شده ای دیدی و گفتی این کیست

دامن آلوده بخون خسرو تردامن بود

ساکنان سر کوی تو نباشند بهوش

این زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

مردمان در من و در بیهوشی من حیرانند

من در آن کس که ترا بیند و حیران نشود

گر قسمت ما از تو جفا افتاده است

آن نیز هم از طالع ما افتاده است

داری لب و دندان و دهان شیرین

تلخی زبانت از کجا افتاده است

وقت را تیغ گفته اند بران

که بود بی توقفی گذران

هر کجا تیز بگذرد آن تیغ

وا نگردد به وای وای و دریغ

گرچه باشد گذشتنش نفسی

[...]