یا شاه تویی آنکه خدا را شیری

خندق جه و مرحب کش و خیبر گیری

مپسند غلام عاجزت یا مولا

ایام کند ذلیل هر بی‌پیری

یا گردن روزگار را زنجیری

یا سرکشی زمانه را تدبیری

این زاغوشان بسی پریدند بلند

سنگی چوبی گزی خدنگی تیری

به قدرت آفرید اندازه‌گیری

ز دادار جهان قدرت‌پذیری

به بخت من بزادی روز پیری

چو سروی بار او گلنار و خیری

تو پنداری به مردی و دلیری

ز شیران بُرد شاید طبع شیری

مرو را در پناهت کی پذیری

درین کارش چگونه دست گیری

نگویی تا که دادت این دلیری

که روباهی و طبع شیر گیری

اگر با زور پیل و طبع شیری

مکن با آتش سوزان دلیری

نه همچون خویشتن دانم اسیری

نه جز دادار دانم دستگیری

هوا او را دهد چندان دلیری

که گویی از جهان آمدش سیری

نه از پاداش من رامش پذیری

نه از پادافرهم پرهیز گیری

رخش از نامه خواندن شد زریری

که خود دانست کم مایه دبیری

بیامخته‌ست عشق من دبیری

بدین پژمرده رخسار زریری

چو سنبل کرد بر من راه گیری

مرا برهاند نوش آلود خیری

به مهر اندر نمودی زود سیری

مرا دادی به خودکامی دلیری

اگر بخشایش از من بازگیری

ز من زاری وپوزش نپذیری

ندانستم که تو روباه پیری

به صد حیله یکی خرگوش گیری

مرا در دل نیاید از تو سیری

ندارم بر جفا جستن دلیری

زبانت می‌نماید زود سیری

و لیکن نیست دل را این دلیری

گنه تو کرده‌ای تو خشم گیری

نگویی تا که دادت این دلیری