آن چنان بر مصاف چیر شدست

راست گویی که شرزهٔ شیر شدست

بر عرض تو، گر عارضه یی چیر شدست

صحت برسد کنون، که بس دیر شدست

تو جان جهانی و جهان زنده به تو

آخر نه جهان، ز جان خود سیر شدست

ترک من جانب صحرا پی نخجیر شدست

هر سر موی دگر بر تن من تیر شدست

در دلش هست که چون آب خورد خون مرا

گرچه با من بزبان چون شکر و شیر شدست

بچه انگیز فرود آورم آن شاهسوار

[...]