کس از پرده بیرون ندیدی مرا

نه هرگز کس آوا شنیدی مرا

جهانگیر مانا ندیدی مرا

به چنگال در کین دریدی مرا

مرده بودم از غمت، بر سر رسیدی دی مرا؟

من ندیدم گر تو را، شادم که تو دیدی مرا

خون خود بخشیدمت، کز رشک وقت کشتنم؛

غیر چون کرد التماس من، نبخشیدی مرا

امشب و امروز، کز روی تو چشمم روشن است

[...]

کنون باز آنم که دیدی مرا

پسندیده چون جان گزیدی مرا

گرچه به خاک و خون کشیدی مرا

روزی که دیدی مرا

بازآ که در شام غم صبح امیدی مرا

صبح امیدی مرا