شبی که در نظر آن طره ی خمیده کشم

هزار بار بجان بوسم و بدیده کشم

مرا که غنچه ی وصل از دعای صبح شکفت

چگونه منت گلهای نو دمیده کشم

نیافت خاطرم آرام تا ز بوی گلی

[...]

من خار غمت به مردم دیده کشم

جور و ستمت با دل غمدیده کشم

وانگه که بمیرم رقم بندگیت

بر ذرّهٔ استخوان پوسیده کشم