تو خود مهری، ولیکن با سیه روز غم عشقت

چو خورشید درخشان، مهرورزیدن نمی دانی

چو با من برخوری، از رنگ زردم می شوی آگه

ولی چون طفل اشک، احوال پرسیدن نمی دانی

ز عاشق شکوه ای جز مهر ورزیدن نمی دانی

عبث رنجیده ای، اسباب رنجیدن نمی دانی

از آن، لب زیر دندان ندامت داری، ای عاقل

که چون دیوانگان، زنجیر خاییدن نمی دانی

گل داغی ز باغ زندگانی نیست در دستت

[...]