گنجور

صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۱۸۲

 

بی حاصلی که تربیت بید می کند

این شغل پوچ را به چه امید می کند

چون خضر هرکه ذوق شهادت نیافته است

رغبت به زندگانی جاوید می کند

از برگ بهر قتل خود آماده است تیغ

[...]

صائب تبریزی