درختی را که بینی تازه بیخش

کند روزی ز خشکی چار میخش

چنان برکند عشق او ز بیخش

که کلّی کرد گوئی چار میخش

پدر صالحم نهالی بود

که اجل برفکند از بیخش

این گواه صلاح اوست که هست

صالح حق پرست تاریخش

عشقی آن نخل خرد پرور بستان سخن

که به سیل اجل از دهر برآمد بی‌خش

می‌شنیدم ز چپ و راست که عشقی

متفکر چو شدم بود همان تاریخش