* تا خاکِ مرا به قالب آمیخته‌اند،

بس فتنه که از خاک برانگیخته‌اند؛

من بهتر ازین نمی‌توانم بودن

کز بوته مرا چنین برون ریخته‌اند.

صد باره وجود را فرو ریخته‌اند

تا همچو تو صورتی برانگیخته‌اند

سبحان الله ز فرق سر تا قدمت

در قالب آرزوی ما ریخته‌اند

صد پاره وجود را فرو بیخته‌اند

تا مثل تو صورتی برانگیخته‌اند

سبحان الله ز فرق سر تا پایت

در قالب آرزوی من ریخته‌اند

ملک و ملکوت با هم آمیخته اند

نقد جبروت بر سرش ریخته اند

کردند طلسمی به جمال و به کمال

آنگه به در گنج خود آویخته اند

خاک در میخانه مگر بیخته اند

کاین گرد و غبار را بر انگیخته اند

یا ماه رخان خطهٔ ماهانند

کز زلف عبیر در جهان ریخته اند

آنی که تمام از نمکت ریخته‌اند

ذرات وجودت ز نمک بیخته‌اند

با شیرهٔ جان‌ها نمک آمیخته‌اند

تا همچو تو صورتی برانگیخته‌اند

چون صورت زیبای تو انگیخته‌اند

صد حسن و ملاحت به هم آمیخته‌اند

القصه که شکل عالم‌آرای تو را

در قالب آرزوی ما ریخته‌اند

ذرات وجودت به نمک بیخته اند

با شیره ی جانها نمک آمیخته اند

ای عیش به آلایشت آمیخته اند

وی غم ز صفای سینه ات ریخته اند

ای عشق عجب درد سرشتی، پیداست

کز آب و گل منت بر انگیخته اند

تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند

چون لاله به خون دو چشمم آمیخته‌اند

نی نی که به نظاره تو مردم چشم

از غایت رشک خون هم ریخته‌اند

تا بادهٔ عشق در قدح ریخته‌اند

وندر پی عشق عاشق انگیخته‌اند

با جان و روان بوعلی مهر علی

چون شیر و شکر به‌هم برآمیخته‌اند

تا بادهٔ عشق در قدح ریخته‌اند

وندر پی عشق عاشق انگیخته‌اند

خشخاش و عسل بهم برآمیخته‌اند

جزوی ز گلاب اندرو ریخته‌اند

پس در ورق زرد گلشن بیخته‌اند

وانگاه به شاخ سروش آویخته‌اند