خندهٔ هرزه آبروی برد

راز پنهان میان کوی برد

من نمی‌یارم ز وصلش بوی برد

گوی وصلی یافت و از من گوی برد

این زن از چون من هزاران گوی برد

زانکه از گم گشتهٔ خود بوی برد

گوی معنی مرد نیکو گوی برد

زآنکه در ذات خدا او بوی برد

ز کویش نسیم صبا بوی برد

به بویش دلم پی بدان کوی برد

دل از چنبر زلف او چون جهد؟

که باد سحر جان به یک سوی ‌برد

خیال کنارش بسی داشتند

[...]

هر که‌ بر ادراک این‌ سرّ بوی برد

او ز میدان حقیقت‌ گوی برد