هر که خواهد که ذکر او گوید

در نگنجد زبان که «‌هو» گوید

هر که شاه آن کند که او گوید

حیف باشد که جز نکو گوید

چون نگفتیم کانچه او گوید

همه از وحی امر هو گوید

به هر کس نعمتی گر زان فرستی

که یکره شکر احسان تو گوید

پس احول به که او هر نعمتی را

دو بیند شکر احسانت دو گوید