چه بندی بند شلوارت به کوشش

که بی شلوار ازو نایدت پوشش

کند از غافلی فراموشش

نبوَد بنده حلقه در گوشش

لذّت آن بکرد مدهوشش

مگر آن خوف شد فراموشش

به یکی در در آورد گوشش

به دگر در برون کند هوشش

در انجمنی نشسته دیدم دوشش

نتوانستم گرفت در آغوشش

صد بوسه زدم بزلف عنبر پوشش

یعنی که حدیث می‌کنم در گوشش

بنفشه گون شده پیرامون خد سمن پوشش

دل اندر خط حیرت مانده از خط بناگوشش

عیان بس لؤلؤ خوشاب اندر درج یاقوتش

نهان یک گوشه خورشید اندر طرف شب پوشش

دل اندر نازش شای و جان در سوزش غم‌ها

[...]

چون بانگ پی آمدی به گوشش

ماندی به شکنجه در خروشش

چنین گفت او که جانم پر خروشش

تو می‌دانی که چیست از دُرِّ گوشش

ز گوری ناله‌ای آمد به گوشش

دل از زاریّ آن آمد به جوشش

بسی گرچه فرو گوئی بگوشش

نیاری کرد یک ساعت خموشش

به پیش چار‌طاق ِ هفت‌پوشَش

بدین بارو که یارد کرد کوشش

به‌دیده نقش او می‌دید و هوشش

بدان، تا بهره یابد نیز گوشش

ز آواز خوشی کاید بگوشش

رود از شوق جانان عقل و هوشش

برو اینجا نباشد هیچ پوشش

که این را هست اینجا گاه کوشش

بسی در عین طاعت کرده کوشش

چو دریا بود او در عین جوشش

دم یارست یاری و خروشش

از آن اینجا نشاید شد خموشش

در انجمنی نشسته دیدم دوشش

نتوانستم گرفت در آغوشش

رخ را به بهانه بر رخش بنهادم

یعنی که حدیث می‌کنم در گوشش

بار دیگر ز پندهای خوشش

بجهیم از جهان و پنج و ششش

با چنان مستی و چنین جوشش

با چنان عشق و با چنان کوشش

گشت هر یک چو بحر در جوشش

راهها شد بریده بی‌کوشش