فرخنده سعادتی که معبود دهد

آنستکه وصلت بدو مسعود دهد

پیوست شد آن دو نخل امید بهم

امید که صد میوه مقصود دهد

که‏: دمی‏ گوشمال عود دهد،

بزم را ذوق از سرود دهد

ای آن که هوس طبع تو را سود دهد

نابود تو را ساختگی بود دهد

سوزی نبود آه به تقلید تو را

میرد چو چراغ، اندکی دود دهد

نو به نو خلعت وجود دهد

محفل آرایی شهود دهد