جان بر گرهِ زلفِ تو آموخته گیر

بی روی تو چشم از دو جهان دوخته گیر

دل را که چو پروانه به پای افتادست

چون شمع اگر بسر برم سوخته گیر

علم عُلوی و سُفلی آموخته گیر

واموال جهان جمله تو اندوخته گیر

ناگاه اجلی آتش افروخته گیر

آموخته و اندوخته را سوخته گیر