چون شمع محبت تو افروخته شد

پروانۀ نفس من در آن سوخته شد

بشکن قفسوجود وزوباک مدار

مرغی که رمیده بود آموخته شد

تا در دل من عشق تو اندوخته شد

جز عشق تو هر چه داشتم سوخته شد

عقل و سبق و کتاب بر طاق نهاد

شعر و غزل دوبیتی آموخته شد

خشک و تر هیمه همه سوخته شد

تا تنوری عجب افروخته شد

آن را که به حق چراغ افروخته شد

تشریف بقا به قامتش دوخته شد

بر کرد به خود، هرکه به تقلید افتاد

چون شمع که از ساختگی سوخته شد

تا جامه گلگون ببرش دوخته شد

آن آتش سرخ باز افروخته شد

از آتش او خرمن دل رفت بباد

وز شعله او خانه جان سوخته شد

چهره اش سرخ و برافروخته شد

خانمان خردش سوخته شد

آتش فتنه ز هر گوشه برافروخته شد

خَرمن هستیِ مسکین و غنی سوخته شد

هر قدر پول که می خواستی اندوخته شد

پارگی‌هایِ خراسان تو هم دوخته شد