عقل ز رایت هنر آموختست

چرخ ز قدرت شرف اندوختست

این جهان چون آتشی افروختست

هر زمان خلقی بنوعی سوختست

بنده بر وفق تو دل افروختست

هرچه گویی پخت گوید سوختست

بهر خود او آتشی افروختست

در دلِ رنجور، او، خود را سوختست

رحم خود را او همان دم سوختست

که چراغ عشق حق افروختست

این چگونه شمعها افروختست

کین دو دیدهٔ خلق ازینها دوختست

رحمت از ما چشم خود بر دوختست

ز آفتاب تیز صحرا سوختست

داغ فراقت دل من سوختست

وز همه عالم نظرم دوختست

عشق تو در جان و دلم آتشی

از غم هجران تو افروختست

این دل بیچاره ی من کوه کوه

[...]

گفت با شیخش تنورم سوختست

در تنور آتش عجب افروختست