×
صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۱۸۱
می کشد دامن چو زلف سرکش او بر زمین
می نهد در چین ز غیرت ناف و آهو بر زمین
گل چه حد دارد تواند چهره شد با عارضش؟
آن که مالید آفتاب و ماه را رو بر زمین
خفتگان خاک را صبح قیامت می شود
[...]
۱۲ بیت