شد دیدهٔ من سپید از وعدت

آخر چو نکو نکو نگه کردی

آخر بر مرثیهٔ پدر ما را

همچون ز بر درش سیه کردی

تا تو بودی بگو گنه کردی

نامهٔ خویشتن سیه کردی

هر آن گاهی که از تمکین به سوی من نگه کردی

نگه کردی و روزم را چو چشم خود سیه کردی

ز هجران کشتیم ای بی وفا آخر تبه کردی

جفا را بر فلک بردی وفا را خاک ره کردی