وه! که از کار خود چه تنگدلم!

می‌نمیرم ز غم، چه سنگدلم!

ای وقف غمت سراچه تنگ دلم

وین داغ ز سودای تو در چنگ دلم

خمخانه تهی مدار ازننگ دلم

رنگ می تو کجا و نیرنگ دلم

ای بیهشی عشق تو فرهنگ دلم

وی تیره ز تو خوابه تنگ دلم

عمر دل من گذشت و آخر نفتاد

جز باد ز سودای تو در چنگ دلم