دلم به دامِ تمنّایِ عشق چند افتد

شکالِ پایِ من از عقل ناپسند افتد

گناهِ دیدۀ شوخ است این که هر ساعت

دلم چو صیدِ زبون در خمِ کمند افتد

چه خوش بنازم اگر دامنِ وصالِ فلان

[...]

آرزو کرد تا به بند افتد

بی مددگار در کمند افتد

اگر نقاب ازان روی دلپسند افتد

به شهر سوختگان قحطی سپند افتد

هوای قامت او فکر را بلندی داد

سخن بلند شود عشق چون بلند افتد

به چشم کم نظران میل آتشین مکشید

[...]

کجا چشم بد از دود سپندم در گزند افتد؟

به بخت من گره در کار آتش از سپند افتد

ز تاب سنبلی صید ضعیفم در کمند افتد

ز صید غنچه ای گرد سبکروحم بلند افتد

به دامش گر به خاطر بگذارنم یاد آزادی

تنم را همچو جوشن بند بر بالای بند افتد

چه گل چیند زعالم حسرت زندانی مرغی

[...]

از زنانت زنی پسند افتد

نو غزالیت در کمند افتد