نه فنایی که جان ز تن برود

بل فنایی که ما و من برود

گر به میخانه رسد زاهد افسرده نفس

آتش باده شود دود و ز روزن برود

تا به کی خفته بود اشک به گهواره چشم؟

بگذارید که این طفل به دامن برود

وگر این حافظه از تن برود

من و مایی زتو و من برود