به شعر آرم این نامه را گفت من

از او شادمان شد دل انجمن

چنان نامور گم شد از انجمن

چو در باغ سرو سهی از چمن

سپه ساز و برکش به فرمان من

بر آور یکی گرد از آن انجمن

بدان کاین گرانمایه فرزند من

همی بود خواهد سر انجمن

که مارانت را مغز فرزند من

همی‌داد باید ز هر انجمن

از ایران یکی کهترم چون شمن

پیام آوریده به شاه یمن

پیامش چو بشنید شاه یمن

بپژمرد چون زاب کنده سمن

اگر پادشا دیده خواهد ز من

و گر دشت گردان و تخت یمن

یکی ژرف‌بین است شاه یمن

که چون او نباشد به هرانجمن

نشستن گهی ساخت شاه یمن

همه نامداران شدند انجمن

ز کینه به دل گفت شاه یمن

که از آفریدون بد آمد به من

چو ایران و دشت یلان و یمن

به ایرج دهد روم و خاور به من

چو آباد دادند گیتی به من

نجستم پراگندن انجمن

شما را کنون گر دل از راه من

به کژی و تاری کشید اهرمن

ز درد دل اکنون یکی نامه من

نویسم فرستم بدان انجمن

به خنجر سرش کنده در پیش من

تنش خورده شیران آن انجمن

ز سر تا به پایش گلست وسمن

به سرو سهی بر سهیل یمن

چو بشنید کاکوی آواز من

چنان زخم سرباز کوپال من

چنان زار و خوارند بر چشم من

چه جادو چه دیوان آن انجمن

دلیران و گردان آن انجمن

چنان دان که خوارند بر چشم من