آن دست که نخل قد آدم ریزد

نخلی به نزاکت قدت کم ریزد

گر نازکیت به سر و آزاد دهند

چون باد صبا بجنبد از هم ریزد

تا کی از لب-گهرِ آن مست تکلم ریزد

این نمک چند به ریش دل مردم ریزد

طرفه حالی است که دارد اثر زهر ستم

جرعهٔ لطف که در جام ترحم ریزد

مُردم از دُرد-سر و صاف نشد، کو ساقی

[...]

لب گلبرگ تو کش جان ز تکلم ریزد

غنچه را خون به دل از رشک تبسم ریزد

جز می لعل تو جان را نکند دفع خمار

ساقی انگور بهشت از همه در خُم ریزد

محفل آرایِ که شد ماه من امشب که ز رشک

[...]