نه چندانش خزینه پیش‌کِش کرد

که بتوان در حسابش دست‌خوش کرد

ز بس کودر جهان داد و دهش کرد

جهان تند خورا خوش منش کرد

کمان بفگند و بالین تیرکش کرد

دل ناخوش به مرگ خویش خوش کرد

که یک جذبه ورا چندین کشش کرد

که در صد قرن نتوان آن روش کرد

با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد

بشکفت ز شرم و چهره چون آتش کرد

دانست که نورسیده و ساده دلست

او را بدوسه قراضه زر دلخوش کرد

چون ز ذوق صفاش بی‌هش کرد

همه در عشق او فرامش کرد

نهانی تحفهٔ کان پیشکش کرد

هم آن نازک تنان ما هوش کرد

نخست از بی خودی خود را بهش کرد

وداع مادر فرزندکش کرد

اگر صد بوسه لعلم پیشکش کرد

ز مال خویشتن بخشید،خوش کرد

جان توجه بروی مهوش کرد

دل تمسّک بزلف دلکش کرد

مهر رویش که آب آتش برد

خاک بر دست آب و آتش کرد

آنک کارم چو طرّه بر هم زد

[...]