تا حلقه نبد زلف بت مهوش ما را

زنجیر چه می‌کرد دل سرکش ما را

بی‌جوهر تیغ تو دل از پا ننشیند

آب تو نشاند مگر این آتش ما را

ماییم و همین فکر سر زلف و دگر هیچ

[...]

هنوز آغاز رعنایی ست عشق سرکش ما را

فروزان تر کند دامان محشر آتش ما را

جگر خون از خمار بوسهٔ آن لعل میگونم

ازین سر جوش جامی ده، لب دردی کش ما را

تمناها شهید، از فیض آه بی اثر دارم

[...]

دوش آمد ببر آن ساقی مهوش ما را

ساغری داد از آن باده بیغش ما را

گر مشوش نه دل شیفتگان خواست چرا

زلف آشفته او کرد مشوش ما را

آتشی داد کز آن باده بدن شعله کشید

[...]