ای دل ز شرابِ جهل مستی تا کی

وی نیست شونده، لاف هستی تا کی

گر غرقهٔ بحر غفلت و آز نه‌ای

تردامنی و هواپرستی تا کی

ای دل، ز شراب جهل، مستی تا کی؟

وی نیست شونده، لاف هستی تا کی؟

ای غرقهٔ بحر غفلت، ار ابر نه‌ای

تر دامنی و هوا پرستی تا کی؟

ای دل زشراب جهل مستی تاکی

وای مست شونده لاف هستی تاکی

وای غرقهٔ بحر غفلت ار ابر نئی

تر دامنی و هواپرستی تاکی

از جام هوس بادهٔ مستی تا کی

ای نیست شونده لاف هستی تا کی

وای غرقهٔ بحر غفلت ار ابر نئی

تر دامنی و هوا پرستی تا کی

ای دل ز می غرور مستی تا کی

وی مرغ هوای عرش پستی تا کی

همکاسه روح القدسی، بهر دو نان

دیوی و ددی و سگ پرستی تا کی

تا کی فیّاض ترک مستی تا کی!

زاهد چو نیی تو، بت‌پرستی تا کی!

این بار گران زور دگر می‌خواهد

عجز تو و طمطراق هستی تا کی!

از جام وصال غیر و مستی تا کی

وز هجر من و محنت هستی تا کی

ای بخت زبون اینهمه کوتاهی چند

ای طالع دون اینهمه پستی تا کی

با یار رقیب می پرستی تا کی

در میکده وصال مستی تا کی

از دامن او مرا بآن زلف ترا

کوته‌دستی و درازدستی تا کی

آگه غم نیستی و هستی تا کی

هشیار گهی و گاه مستی تا کی

این‌ها همه ساز خودپرستی بوده است

شرمی شرمی ز خودپرستی تا کی

آگه غم نیستی و هستی تا کی

هشیار گهی و گاه مستی تا کی