به دست آیینه از عکس رخش گلدسته را ماند

ز شانه زلف او هندوی ترکش بسته را ماند

پریشانی ز شوق طرهٔ آشفته‌ای دارد

حدیث من که عقد گوهر بگسسته را ماند

شدم آسوده تا بر یاد او چشم از جهان بستم

[...]

نگاهم بر رخش خار به گل پیوسته را ماند

دلم با زلف او تار به سنبل بسته را ماند

ازو رنگی ندارم، گر به او صد بار می پیچم

تنم در پیچش او، رشته گلدسته را ماند