هر لحظه می یی به جان سرمست دهد

تا جان، دل خود به وصل پیوست دهد

این طرفه که یک قطرهٔ آب آمده است

تا دریائی پرگهرش دست دهد

عاشق تن خود با غم پیوست دهد

هر دم تابی در دل سرمست دهد

با هجر بسازد خوش و بیزار شود

از معشوقی که وصل او دست دهد

کجا کسی که چو او را صبوح دست دهد

یکی قدح به من پیر نیم مست دهد؟

سماع جان من از نعره ی بلی سازد

می روان من از ساغر الست دهد

به پاش درفتم ارچون پیاله برخیزد

[...]

هر لحظه میی به جان سرمست دهد

تا جان و دلم به وصل پیوست دهد

این طرفه که یک قطرهٔ آب آمده است

تا دریای پر گهرش دست دهد

عشق جامی بدست مست دهد

زلف معشوق را بدست دهد

کجاست آنکه مرا ساغری به دست دهد

نه دُرد داند و نه صاف، هرچه هست دهد

چو هاشمی من و خونِ جگر که ساقیِ دهر

میِ مراد به دون همتانِ پست دهد

کجاست آنکه مرا ساغری به دست دهد

نه دُرد داند و نه صاف، هرچه هست دهد