هیچ است همه، وسوسهٔ خاطر چند

از هیچ بلا، چند شود ظاهر چند

تو هیچ بُدی و هیچ خواهی گشتن

بر هیچ میانِ این دو هیچ آخر چند

ناگه افتاد نگاهش بسنان و سرچند

نه سر چند که از حسن مه انور چند

نه مه چند که از نور خور خاور چند

نه خور چند که از طلعت حق مظهر چند